Historia nart sięga co najmniej 5000 lat wstecz, świadczą o tym rysunki nart, które odnaleziono na malowidłach naskalnych w Rødøy w Norwegii. Dwie drewniane deseczki przymocowane do grubych butów, pozwalały na w miarę sprawne poruszanie się, bez obawy ugrzęźnięcia w śniegu po szyję.  Naukowcy twierdzą, że niezwykle praktyczne narty zostały wynalezione w różnych miejscach jednocześnie.

Chodzenie po śniegu

Ale co Skandynawia z jej okołobiegunowym klimatem ma wspólnego z leżącą w strefie umiarkowanej Polską? Otóż po średniowiecznym optimum klimatycznym, czyli ociepleniu klimatu nastąpiło jego gwałtowne ochłodzenie. Zimy stały się niezwykle mroźne i śnieżne. W związku z tym historia rozwoju nart w Polsce była analogiczna do tej z krajów północ. Najbardziej rozpoznawalne dla tego okresu są karple, które zbudowane z dwóch leszczynowych deszczułek długości około 40 cm i połączone dwoma poprzecznymi deszczułkami, mocowane do butów rzemieniem lub sznurem. Innym typem nart używanych w Polsce były narty szwedzkie, które podczas potopu szwedzkiego porzucili żołnierze.
Od początku istnienia narciarstwa nartom towarzyszył kijek, służący do utrzymania równowagi, nadania kierunku jazdy, a niekiedy również do polowania. Z czasem ten rodzaj poruszania się po śniegu odszedł w zapomnienie.

Narty Barabasza

Prekursorem nowoczesnego narciarstwa w Polsce był Stanisław Barabasz, który początkowo zaczął używać nart podczas polowań. Z czasem zaczął również ćwiczyć jazdę sportową. W 1894 roku przyjechał ze swoimi nartami do Zakopanego, rozpoczynając tym modę na narciarstwo w stolicy polskich gór.
W sześć lat później, w 1901 roku zakopiańska szkoła zawodowa, jako pierwsza w Polsce zaczęła produkcję nart. Sport był na tyle popularny, że nie minęły trzy lata, a do kraju został zaproszony słynny alpejski narciarz Mathias Zdrasky. Przywieziono również nowoczesne narty z metalowymi wiązaniami. W 1907 roku powstało pierwsze w Polsce stowarzyszenie narciarskie – Karpackie Towarzystwo Narciarzy.